20 آبان 1399
ثبت دیدگاه 
ضرورت دفاع از حرکت اعتراضی مدنی کارگران هفت‌تپه
در زادروز علامه اقبال لاهوری (18 آبان، 1256، سیالکوت)
«ز مزد بنده‌ی کرپاس‌پوشِ محنت‌کش/ نصیب خواجه‌ی ناکرده‌کار رختِ حریر
ز خونِ من چو زلوفربهی کلیسا را/بزور بازوی من دستِ سلطنت همه‌گیر»
مبارزه‌ی مدنی کارگران هفت‌تپه از ماه‌ها و سالها پیش همچنان ادامه دارد..
تلاش خستگی‌ناپذیر آنها در طرح خشونت‌پرهیز مطالبات مشروع صنفی تحسین‌برانگیز است. در شرایط دهشتناک ابتلای همه‌گیر و کشتار جمعی کرونا، در محاصر‌ه و زیر فشار کارفرمایان و مقامات اداری، و انسدادِ سیاسی-امنیتی، و صداوسیمایی که به‌جای پرداختن به تحلیل ریشه‌های بحران و تنش همواره می‌کوشد در «مستندسازی»های خود حرکت‌های اعتراضی اجتماعی را به خارج‌کشور مرتبط و متهم سازد، نیروهای آگاه و فرهنگی و همهٔ بخش‌های جنبش مدنی و اجتماعی میهن ما همبستگی خود را با این حرکت و مطالبات برحق کارگران ابراز دارند. مگر کارگران چه می‌طلبند؟ بجز:
لغو خصوصی‌سازی و بازگشت مالکیت به دولت، تشکیل و شناسایی تشکل مستقل و پایان فشار و تهدید و بازگشت به کار همه کارگران اخراج‌شده به بهانه‌های گوناگون؟!
در یادمانِ زادروز اقبال لاهوری، متفکر بنیان‌گذار نوزایی دینی در سرزمین‌های مسلمان، ابیات معروف شاعر بزرگ شرق را به‌یاد می‌آوریم که روزگاری از زبان یک کارگر می‌سرود:
«غوغای کارخانه‌ی آهنگری ز من / گلبانگِ ارغنون کلیسا از آنِ تو
این خاک و آنچه در شکم او از آنِ من/ وز خاک تا به عرش معلا از آنِ تو!»
[…]
بیا که تازه نوا می‌تراود از رگ ساز / میی که شیشه گدازد به ساغر اندازیم
مغان و دیر مغان را نظام تازه دهیم / بنای میکده‌های کهن براندازیم
ز رهزنان چمن انتقام لاله کشیم/ به بزم غنچه و گل طرح دیگر اندازیم!»
***